Podobne

Sample Form :

(…) jak masz dziś wykitować, to dziś wykitujesz, i nie pomoże ci żadna ochrona.
Z tego też powodu zakazano kobietom pojawiać się w dotychczasowych miejscach pracy. Wprawdzie w pierwszym miesiącu rządów Talibów w Kabulu wypłacono pensje zwolnionym kobietom, ale z upływem czasu działo się to coraz rzadziej. W końcu ogłoszono, iż od l maja 1997 roku zaprzestaje się wypłacania pensji kobietom zwolnionym z pracy.
Decyzja Talibów o zakazie pracy kobiet poza domem oznaczała drastyczne zredukowanie, a czasami wręcz pozbawienie dochodów całych rodzin. W najcięższej sytuacji znalazły się wdowy i kobiety, których mężowie lub najbliżsi męscy krewni byli niezdolni do pracy. Według organizacji międzynarodowych w styczniu 1997 roku w całym Afganistanie było około pięćdziesięciu tysięcy wdów, z których każda miała średnio siedmioro—dziewięcioro dzieci.
Wyjątek stanowi służba zdrowia, gdzie pozwolono zostać kobietom. Obowiązuje tu jednak jedenastopunktowy regulamin postępowania zatwierdzony w listopadzie 1996 roku przez Mohammada Omara i ministra zdrowia, oraz równie obszerny dokument z grudnia 1998 roku. W obu tych dokumentach zezwolono na pracę kobiet w służbie zdrowia pod warunkiem odpowiedniego ubierania się, nie-używania kosmetyków, pracy w wydzielonych miejscach i poruszania się pod ochroną. Uregulowano także sprawę badania pacjentek przez lekarzy-mężczyzn. Takie badania mogą mieć miejsce, pod warunkiem że obecny jest przy nich męski opiekun pacjentki, zarówno lekarz, jak i pacjentka ubrani są w przepisowy strój muzułmański, a lekarz może dotykać i oglądać jedynie to miejsce na ciele kobiety, które jest bezpośrednim powodem choroby.
Kolejna restrykcja dotyczy zamknięcia szkół przed dziewczętami. Nie mogą one kształcić się ani na poziomie średnim, ani na poziomie podstawowym, nie mówiąc już o wyższym. Zastępczą formą edukacji stały się tajne szkoły, gdzie dziewczęta mogą zdobyć wykształcenie. Jest to jednak nielegalne i można być za to ukaranym chłostą.
Jednocześnie nawet rodziny powiązane z kręgami władzy starają się zapewnić swoim córkom odpowiednie wykształcenie. W tym celu wysyłają je do szkół
613
w Pakistanie albo nielegalnie zatrudniają nauczycieli. Inną formą nauki jest przekazywanie wiedzy przez członków rodziny — szczególnie wtedy, gdy byli oni nauczycielami.
Rok 1999 przyniósł minimalne ustępstwo Talibów w sprawie kobiet. Polega ono na tym, że dziewczęta mogą uczęszczać do szkół. Jest to jednak dostęp bardzo ograniczony i zawężony. Dziewczęta mogą uczyć się w medresach, ale jedynie przez dwie godziny (chłopcy cztery), po czym wracają do domu. W tym samym czasie chłopcy uczą się w szkole podstawowej.
Mimo represji ze strony Talibów dochodzi do akcji protestacyjnych afgań-skich kobiet. Takie wystąpienia miały miejsce między innymi na początku 1996 roku w Kandaharze, a później, w październiku, w Mazar-i Szarif i w grudniu w Heracie. Powody wystąpień były różne. W Kandaharze powodem była odmowa przyjmowania monet o małym nominale przez sklepikarzy. W Mazar-i Szarif demonstracja miała wymowę polityczną. W Heracie kobiety wystąpiły przeciwko zamknięciu łaźni przeznaczonych tylko i wyłącznie dla kobiet. Protestujące kobiety skandowały: „Prawo Talibów nie jest prawem islamskim". Zdaniem Talibów większość protestujących kobiet jest związana z komunistami, mudżahedi-nami i heretykami, którzy cieszą się poparciem ONZ.
Problemy na linii kobiety—Talibowie dotyczą przede wszystkim środowisk miejskich. Kobiety mieszkające na wsi oraz prowadzące koczowniczy tryb życia zachowały tradycyjny sposób ubierania się. Czador kojarzył się z wyprawą do miasta lub z awansem męża w służbie państwowej. Zamiast czadom kobiety te nosiły i noszą welony udrapowane na głowach w taki sposób, by w razie konieczności można było przesłonić twarz.
Także wprowadzone przez Talibów ograniczenia odnoszące się do pracy zawodowej nie dotyczą kobiet mieszkających na wsi i prowadzących koczowniczy tryb życia. Ich aktywność zawodowa zawsze koncentrowała się na domu i rodzinie, natomiast praca zarobkowa poza tym środowiskiem ich nie interesowała. Droga kobiety wiodła poprzez małżeństwo, macierzyństwo, bycie teściową, babcią do uznanej pozycji najstarszej kobiety w rodzinie. Kobieta na wsi cieszyła się znaczną swobodą poruszania się, gdyż wszyscy mieszkańcy wsi byli bliżej lub dalej spokrewnieni ze sobą. Brała ona udział w różnych pracach wykonywanych wspólnie z innymi kobietami i dzięki odpowiedniemu zachowaniu zyskiwała szacunek otoczenia.